Canido Sostible

CARTAS AL DIRECTOR. LA VOZ DE GALICIA (21/8/1980)
Es sorprendentemente doloroso llegar de unas vacaciones y encontrarse de sopetón en la prensa y oír de cristianos de la propia comunidad la terrible noticia: «Nos despiden del trabajo: se habla de que cierran Fenya, Masa, Hispania, Piñón». Lo confieso: me quedé de piedra, anonadado. Yo no soy el despedido ni estoy en riesgo de paro, pero son unos hermanos míos sobre los que cuelga, como una sangrienta espada, esa terrible amenaza. Pienso en los hermanos parados, y veo que nadie piensa en ese otro terrorismo del paro forzoso, que si no atenta directamente contra la vida, atenta, sí, contra los medios de subsistencia de esa misma vida. Me diréis que es odiosa la comparación. Me diréis que el paro es un fenómeno socio - económico muy complejo. No lo dudo. Pero, a ver quién me da argumentos convincentes de que ganar para vivir no tiene relación con el vivir. Debe ser espeluznante apretar el gatillo para disparar contra un hombre. Debe ser…

Creeo que xa escribín suficientemente do tema por outras vías do mundo virtual, pero quería deixar constancia, neste meu blogue, para a posteridade, o que ao meu xuízo implican as Meninas de Canido e, á súa vez, o que implica e supoñen os procesos de oposición máis ou menos velados ou directamente contrarios ás mesmas.
Este ano 2017, Canido Sostible cumpre 10 anos do inicio da súa andaina un 20 de novembro de 2007. A razón fundamental da creación deste blogue, hoxe semi esquecido, foi precisamente tentar facer rexurdir o espírito de barrio que eu atopei un pouco apagado despois de case 12 anos vivindo fóra de Ferrol, así como contra uns movementos especulativos que o goberno do daniño Juncal estaba a poñer en marcha para que os seus amigos construtores fixesen negocio a conta do modo de vida dos nosos veciños máis empobrecidos. O exemplo máis claro de todo iso foi a rúa de Ínsua e conxunto de edificacións que foron derruidas, incluída a ténda bar que fora de Fe, onde vivían veciños d…

Cando vemos as imaxes de Robert de Niro subindo polas cataratas de Iguazú cargado con aquelas armas que quería deixar atrás, en sinal de penitencia, para iniciar esa nova vida na misión que os Xesuitas tiñan cos indios guaraníes, un pode supoñer de xeito aproximado o que puido ocorrer hai moitos anos polas terras de Canido. 
Lembrábase con motivo do 50 aniversario da parroquia de Santa Cruz que o día 4 de agosto de 1964 o bispo Jacinto Argaya asinaba o decreto de erección dunha nova parroquia na cidade de Ferrol á que lle chamaría Santa Cruz de Canido. Así o facía. "por consideración a Canido, onde as Festas de Maio tanto entusiasmo espertan", explicaba o prelado a través da carta de presentación do novo ente parroquial aos veciños. Xa daquela as festas da Cruz de Maio eran motivo de grande alegría para a veciñanza.
Nese acto de inauguración da parroquia celebrado no Cruceiro, que ilustramos na foto de arriba, aparece sentada unha muller escoitando os discursos que precederí…

Poucas veces sentín tan cerca ao barrio, e non porque antes o vise de lonxe, senon porque as xornadas festeiras deste ano culminaron do mellor xeito posible: cunha irmandade con centro na Tafona e co radio do tamaño de todo o perímetro canidiense.
Nomear a xente creo que é innecesario, porque os que somos do barrio de nacemento e de corazón sabemos perfectamente a extraordinaria laboura coa que cada ano nos agasallan os grandes puntales como José Manuel Souto e os que xa levan anos collendo o testigo como Toni Hermida, Alberto, Gilberto, os rapaces do Grupo Scout Vasco da Ponte, Pedro e moit@s outr@s, dos que a nosa Reme estaría máis que orgullosa. Gracias tamén a todo os negocios do barrio que axudan a unha maior cohesión, do primeiro ao último. 
Pero permitídeme que hoxe lembre a miña querida nai, a Patro, que voltou ao Toldo despois duns cantos anos co depósito casi baleiro e foi con el cheo de felicidade por atoparse con tanta xente tan querida para ela. Non podemos esquecer que e…

Sin ánimo de facer de historiador, cousa que nunca pretendín, imos publicar un deses documentos que alguén nalgún momento compartiu xenerosamente e que eu gardo no cada vez máis grande arquivo de Canido Sostible.
As orixes do cruceiro e a data do 3 de maio, a do noso patrón, se repite como momento crucial no que nos anos 1120 e 1387 érguense os primeiros cruceiros en Canido. Casi nada.
Sirva esto para insistir na necesidade de manter vivas as tradicións e devolver a centralidade a quen lle corresponde o que non é nin nunca foi, máis ben o contrario, incompatible coa de outorgarlle o protagonismo que merecen os Maios.
E por suposto, totalmente compatible cunha laicidad sana e respetuosa co conxunto da veciñanza.
Apertas

Lolo,  naceu o ano 1937 en Balón, Doniños. No ano 1955 vén vivir ao barrio de Canido sendo traballador da Empresa Nacional Bazán. 
Aos 30 anos casa con Carmen Rivas Arriví e é pai de tres fillos, Macamen, Juan e Pili.
Un accidente laboral marcou a súa vida. Unha caída duns 20 metros, durante a cal tivo tempo de implorar axuda á Virxe, da que sobreviviu.
A experiencia do sufrimento sitúao en posición privilexiada para o seu encontro co Señor e tivo a habilidade de deixarse seducir, entregándose desde aquel momento en corpo e alma á súa causa, a causa dos mais empobrecidos na Parroquia de Santa Cruz de Canido en 1969, da man de Don Gabriel, que xunto á súa muller foi o seu mestre.
Foi o inicio dunha Cáritas parroquial avanzada e modélica en sentido de xustiza e caridade.
Fixo do mundo da pobreza unha gran Eucaristía, acollendo a todos os desherdados co mesmo amor que Xesucristo vivo depositara sobre el.
Home de barrio, audaz, comprometido, valente, capaz de conseguir adeptos ás súas ca…