Canido Sostible

Poucas veces sentín tan cerca ao barrio, e non porque antes o vise de lonxe, senon porque as xornadas festeiras deste ano culminaron do mellor xeito posible: cunha irmandade con centro na Tafona e co radio do tamaño de todo o perímetro canidiense.
Nomear a xente creo que é innecesario, porque os que somos do barrio de nacemento e de corazón sabemos perfectamente a extraordinaria laboura coa que cada ano nos agasallan os grandes puntales como José Manuel Souto e os que xa levan anos collendo o testigo como Toni Hermida, Alberto, Gilberto, os rapaces do Grupo Scout Vasco da Ponte, Pedro e moit@s outr@s, dos que a nosa Reme estaría máis que orgullosa. Gracias tamén a todo os negocios do barrio que axudan a unha maior cohesión, do primeiro ao último. 
Pero permitídeme que hoxe lembre a miña querida nai, a Patro, que voltou ao Toldo despois duns cantos anos co depósito casi baleiro e foi con el cheo de felicidade por atoparse con tanta xente tan querida para ela. Non podemos esquecer que e…

Sin ánimo de facer de historiador, cousa que nunca pretendín, imos publicar un deses documentos que alguén nalgún momento compartiu xenerosamente e que eu gardo no cada vez máis grande arquivo de Canido Sostible.
As orixes do cruceiro e a data do 3 de maio, a do noso patrón, se repite como momento crucial no que nos anos 1120 e 1387 érguense os primeiros cruceiros en Canido. Casi nada.
Sirva esto para insistir na necesidade de manter vivas as tradicións e devolver a centralidade a quen lle corresponde o que non é nin nunca foi, máis ben o contrario, incompatible coa de outorgarlle o protagonismo que merecen os Maios.
E por suposto, totalmente compatible cunha laicidad sana e respetuosa co conxunto da veciñanza.
Apertas

Lolo,  naceu o ano 1937 en Balón, Doniños. No ano 1955 vén vivir ao barrio de Canido sendo traballador da Empresa Nacional Bazán. 
Aos 30 anos casa con Carmen Rivas Arriví e é pai de tres fillos, Macamen, Juan e Pili.
Un accidente laboral marcou a súa vida. Unha caída duns 20 metros, durante a cal tivo tempo de implorar axuda á Virxe, da que sobreviviu.
A experiencia do sufrimento sitúao en posición privilexiada para o seu encontro co Señor e tivo a habilidade de deixarse seducir, entregándose desde aquel momento en corpo e alma á súa causa, a causa dos mais empobrecidos na Parroquia de Santa Cruz de Canido en 1969, da man de Don Gabriel, que xunto á súa muller foi o seu mestre.
Foi o inicio dunha Cáritas parroquial avanzada e modélica en sentido de xustiza e caridade.
Fixo do mundo da pobreza unha gran Eucaristía, acollendo a todos os desherdados co mesmo amor que Xesucristo vivo depositara sobre el.
Home de barrio, audaz, comprometido, valente, capaz de conseguir adeptos ás súas ca…

Remexendo polo ordenador atopei un texto breve escrito hai tempo dun tirón e que agora recupero para o blogue neste noso mes de maio de patrón:
Canido é unha flor que cando chega o mes de maio nos agasalla cunha gran variedade dos seus mellores pétalos: Pétalos de foliada, de cantigas de taberna e cultura popular, pero tamén vigorosos pétalos de veciñanza solidaria e comprometida que contaxian un profundo sentimento de pertenza a un lugar inigualable.

Por iso desde tempos antigos, coa chegada das nosas festas patronais, as flores toman o protagonismo para encher de cores as nosas rúas, esquinas e prazas, materializando así, en forma de maios, todo aquilo que fomos, somos e seguiremos sendo grazas á xente que coma ti constrúe cada día a nosa identidade de barrio.
A escomezar coa festa.

Ningún momento millor que as festas de Canido para retomar o noso blogue de barrio. Este ano con nova e ilusionada directiva na AVV. Como sempre no cumio o Toldo, que voltará para lembrarnos que a saída da crise somentes está na imaxinación dos incautos e por eso este barrio de xente solidaria estará aí para botar unha man a quen máis o necesita. E como cada ano un apunte sobre os que rebautizaron unha tradición: estamos en tempos de maios pero da Santa Cruz de maio, a nosa patrona. Espero que o próximo ano voltemos ás orixes, e se a alguén lle da alerxia o tema da Cruz, que vaia a mirarse ao médico. É de jratís.
Apertas