Levantouse disposto a preparar ese café só co que adquire gasolina suficiente para afrontar, cun mínimo de solvencia, as súas abundantes obrigas matutinas. O simple cheiro a tostado do torrefacto acende eses circuítos que manexan o seu estado de ánimo, ata o punto de facerlle cantar algunha melodía pegadiza con insinuantes movementos da súa cadeira recentemente operada.
Abriu a alacena, tomou o paquete de Cafés La Estrella entre as mans e enchufou nel, como cada día, o seu prominente nariz ata case tocar a primeira liña de grans do seu interior, inhalando con forza ese intenso aroma que lle permite lembrar, ata a última estrofa, desa canción de Ricky Martin que tanto repite.
Cando levaba a terceira aspiración foi consciente de que á súa mente non asomaba nin o “ Livin a Vida Tola” nin o “ Go, go, gol! Allez allez, allez” co que ameniza en cada almorzo á súa veciñanza. O seu nariz era incapaz de diferenciar o cheiro do interior da bolsa ao baleiro na que garda o café en gran e pensou que se deteriorara por algunha estraña razón que nese momento era incapaz de determinar. Non lle deu maior importancia. Probou con outro paquete dos que garda na súa despensa e a resposta da súa pituitaria foi a mesma: nin chisco de cheiro. Non lle deu máis importancia, sería unha partida mala que lle tocaría a el e que resolvería co seu tendeiro ao chegar pola tarde do traballo.
Foi ao asearse cando unha suor fría percorreu o seu corpo ao darse conta que non era capaz de distinguir o cheiro do seu xabón de manzanilla e nin sequera o pegadizo aroma do seu perfume Esencia de Loewe co que asolaga a súa estancia cada vez que fai uso del. Lera bastante respecto dos síntomas da COVID-19 que estaba a afectar con especial virulencia a súa cidade pero nunca imaxinou que podía ser un dos elixidos para tamaña calamidade.
Sentou no banco de listóns de madeira de piñeiro que ten no seu aseo, agarrou o crucifixo de pedra volcánica que lle trouxera o seu irmán de Tenerife e púxose a rezar con toda a súa forza a ese Deus que sempre estivera do seu lado imprimíndolle ánimo ante calquera adversidade. Así, sentado e medio encolleito, tirouse preto dunha hora ata que foi consciente da necesidade de avisar ao seu xefe da especial situación na que se atopaba e facer a chamada de rigor aos teléfonos especializados en atención a este tipo de pacientes.
Na súa empresa non se tomaron moi ben o asunto porque, sendo como era, unha empresa de servizos, a presenza dun traballador con tales síntomas implicaba a inmediata corentena de boa parte dos empregados e, previsiblemente, o peche temporal dalgún dos centros de traballo e, con iso, unha potencial catástrofe económica. Na súa comunicación con Luís, que así se chama o noso ilustre cafeteiro, non foron especialmente comprensivos e descargaron sobre el toda a carga da responsabilidade en relación co futuro dos traballadores e animáronlle a quedar caladiño en casa sen dicirlle nada a ninguén. Baixo a promesa de que lle seguirían pagando, instáronlle a quedar no seu domicilio á espera da remisión dos síntomas, e morra o conto.
Non quedou moi convencido da proposta, pero pensou nos seus compañeiros, nas súas familias e accedeu. Pareceulle boa idea, a fin de contas el era solteiro e desprazado, polo que ninguén se decataría da súa ausencua. Ademais, non gozar do seu café mañaneiro tampouco era un problema. A vida era máis, podería ler durante eses días, escoitar música ou escribir no seu blogue, que acababa de chegar ás 150 visitas únicas diarias o qur para el era case como gañar o Planeta.
Os dous primeiros días do seu confinamento foron relativamente tranquilos. Nada lle impedía poñer en práctica todas as súas afeccións coa normal limitación do espazo do seu piso, unha pequena bufarda de 50 m2. Polo demais, as compras en liña permitíanlle abastecerse de todo aquilo que precisaba, especialmente de víveres, dos que non gozaba especialmente das súas condicións organolépticas pero, polo menos, si das nutritivas.
Foi ao terceiro cando empezou a notar que a febre empezaba a subir e que a súa garganta tornouse acartonada. A tose e a falta de vida sumábanse así a unha listaxe de síntomas que ben podían sacarse dun folleto dos que repartían as autoridades sanitarias. A intranquilidade apoderouse do seu corpo e a súa mente, que non deixaba de encherse de imaxes de féretros e morte, como os que cada día presentábanse con toda crueza nos noticiarios.
Pensou nos seus compañeiros, pensou nas palabras cínicas pero convincentes que uns días atrás soltáselle o seu xefe, e aínda que pasóuselle pola cabeza en chamar ao teléfono de información, pensou que mellor esperar un pouco a ver se os síntomas íanse aliviando co paso das horas. Pero non foi así.
Despois unha breve cabezada espertouse cunha forte dor no peito e a respiración era case imposible. No seu estado febril conseguiu facerse co teléfono e marcar erráticamente ese maldito teléfono que o poñería en contacto cos servizos médicos. O seu estado non lle permitía xa discernir entre o bo ou o malo que a decisión podería causarlle aos intereses da súa empresa e definitivamente foi capaz de expresar con certa claridade o que lle pasaba, o suficiente como para que nun prazo duns dez minutos unha ambulancia medicalizada estivese a estacionar fronte ao seu portal. Timbraron á porta, abriu, e a imaxe borrosa do persoal médico ataviado dunha sorte de reviravolta de roupaxes e equipos de protección individual foi a última que lembrou ata que se espertou na UCI do CHUF corenta e sete días despois.
Explicáronlle minuciosamente todo o sufrimento que padecera, as intubaciones e demais tratamentos que lle procesaron e cos que, tras varias paradas, foran capaces de remontalo. Co asombro de quen escoita a historia dun avó imaxinativo, abriu os seus enormes ollos e deixouse levar.
Comentarios
Publicar un comentario