Gran compañeiro, amigo e mestre, acudiu á chamada do Señor sen ter abandonado nin un minuto a aqueles que son os seus predilectos, aos que xa lles tiña entregada a súa vida.
Non é doado facer unha semblanza dunha
persoa que, como José Manuel, traballaba en silencio, nun segundo plano, sen
protagonismos. Sen que a súa man dereita coñecese o que facía á esquerda, porque
así, nestas condicións, resulta sempre unha narración moi limitada do seu
quefacer ao longo da súa vida.
José Manuel era un dos últimos expoñentes dese
grupo de discípulos directos de Don Gabriel Vázquez Seijas daquela primeira
hora dos anos 60. Unha xeración responsable da construción dunha personalidade
propia para o barrio, transmitida de pais a fillos e destes aos netos, onde solidariedade,
irmandade e compromiso formaban parte do cotiá, da normalidade absoluta nas
relacións entre a veciñanza, case diría que da composición do código xenético
da nosa xente.
Home boísimo pero firme e de decisións
rápidas, puxo ás súas dotes como empresario ao servicio da parroquia e do
barrio en moitísimos ámbitos, participando na posta en marcha, xunto con
Gabriel, de iniciativas absolutamente rompedoras para a época, como as cooperativas
de vivendas de Santa Cruz ou o proxecto comunitario do Albergue de Esmelle,
polo que pasamos xeracións e xeracións de mozos que fomos quen de atoparnos coa
mirada do Señor no medio da mesta natureza.
Foi impulsor e organizador do Toldo da
Tafona nas festas patronais de Santa Cruz, exemplo perfecto desa combinación de
espírito festeiro e solidario do noso barrio e do seu enorme enxeño para a
obtención de fondos para os máis necesitados polas vías máis insospeitadas.
Inmune ao desánimo, nada nin ninguén foi
quen de disuadilo de deixar o traballo que o Señor lle encomendara a sabendas de
que non tiña xefes que se lle puideran morrer.
Nos últimos tempos a atención a Chelo
era unha prioridade, pero o seu corazón sen límites permitía unha suma infinita
desas auténticas prioridades da vida que el sabía diferenciar perfectamente.
Hoxe son os discípulos dos discípulos os
que, incluso sen sabelo, traballan pola construción dun barrio mellor, dende
conviccións de fe ou sen elas, pero sempre coa herdanza inconmensurable de
xente que, como José Manuel, a deixaron gratuitamente no seu testemuño vital.
Pouca xente merece tanto a acollida e o
descanso nos brazos do Señor coma ti, sabedor de que deixas un traballo ben
feito, un traballo ben digno
Precioso artigo, gracias.
ResponderEliminar