Pensamento de barrio

Cando un decide traballar polos demáis, a entregarse a labouras comunitarias, ten a obriga moral de deixar de mirarse para o embigo e pensar no ben común. 

Eso parece de perogrullo, pero non sempre é así.

No caso dos políticos, son ben coñecidos os casos de sinvergonzas que deciden apropiarse do que lle corresponde aos cidadáns, ou simplemente dedicanse a facer das institucións públicas os seus garitos particulares nos que caciquear sen rubor para beneficio exclusivo do seu círculo máis cercano.

Eso está así, e aí están os xuices traballando a todo trapo para entrullar un por un a todos esos impresentables, pero eu hoxe non falo desa casta de iluminados, refírome a outros.

Non é grato ver como baixo o disfraz do servizo aos demáis atópanse seres que somentes pensan en sí mesmos e en solucionar os seus propios problemas, feito o cal, abandonan o barco baixo mil excusas de mal pagador. E non é grato cando un o atopa en primeira persoa, cando un descubre o que antes eran simples sospeitas: que nesto do pensamento de barrio, algún non pasa dos problemas da súa rúa, e iso está moi pero que moi feo.

Sei que ate o momento, moitos de vós nin sabedes ao que me refiro,  e iso hoxe é máis que suficiente. Mañán xa veremos como o tomo.Os aludidos o entenderán, e en primeira persoa llo direi.

Canido Sostible e participativo.