Festas!!

Por fin festas. Falta facía oh, falta facía!.

Non me lembro moi ben de cando foron as últimas festas de Canido que se celebraron, o que sí que sei é que hai demasiado tempo.

Non é que sexa demasiado adicto as festas esas da París de Noia e a Orquesta Panorama, tampouco é que me molesten -teñen o seu punto- pero dende logo non me volven tolo.

Si falásemos dese tipo de festas, non creades que eu estaría especialmente triste pola súa ausencia. Desas hainas en calquera sitio: na Cabana, en Caranza, en Esteiro, en fin, en todas partes.

Eu o que realmente botaba de menos eran os pasarrúas, os cabezudos, o Toldo da Tafona os Maios, incluso as misas o ar libre de Don Gabriel previas ao noso máis solidario encontro gastronómico, sempre interrumpidas por algún “feligrés” un pouco borrego berrando aquelo de “¡hai fame!”.

Pois sí, eso sí que o botaba de menos, pero moito moito. Aos meus fillos téñollo contado, pero nin imaxinan o que significa para moitos canidienses.

O outro día, cando o das Meninas que organizou Eduardo Hermida, teño que recoñecer que na Praza da Tafona pareceume oliscar ese cheiro especial do espíritu do barrio de Canido. Alí estaba todo o mundo arroupado pola boa música e os jarrillos servidos por Antonio e Juan Hermida, pero eu o que realmente respiraba era aroma de cambio, de retorno as nosas orixes de xente festeira e solidaria.

A noticia de que outra vez Eduardo co axuda doutro pata negra do barrio, Tonecho Varela, van a recuperar as Festas de Canido -as de verdade- éncheme da máis profunda das satisfaccións.

Teño a agradable sensación de que Canido desperta do seu soño, lenta pero firmemente.

Canido será sostible o queiran ou non. Incluso sen parque bioperralleiro.

Imaxen collida polo morro da Voz de Galicia