O sacerdote fregaba lentamente o cáliz co purificador polo mesmo bordo que segundos antes utilizara para beber a mestura consagrada de viño doce e auga, cuns movementos a esquerda a dereita que lle devolvían ese intenso brillo dourado co que podía ver reflectida, con total claridade, a súa face algo deformada polo efecto da curvatura da copa.
Apenas concluíra esta tarefa case automática, un forte golpe na porta de aluminio e cristal da capela sobresaltoulle o suficiente para, nun xesto reflexo, levarse rapidamente a man ao peito e apretarse coas xemas dos dedos as costelas á altura do esterno, intentando deste xeito calmar o acelerado ritmo que collera o seu maltreito corazón.
Ao subir a mirada observou, na contraluz da porta semiaberta, a silueta do que parecía ser un home, non moi alto pero ancho de ombros, cunha lixeira caída cara ao seu lado esquerdo que resaltaba ese aspecto canso co que accedeu ao recinto. O silencio da estanza viuse alterado polo chío da sola dos seus zapatos contra o chan de terrazo e a súa respiración forte e entrecortada.
A pesares do extraordinario da situación, ninguén dixo nada, ninguén fixo máis movemento que para mirar de esguello aquela figura curvada que, paso a paso, se achegaba máis e máis ao altar no que Don Manoel, que así se chamaba na honra do seu abó morto na guerra, celebraba esa misa Dominical que o cambiaría para sempre.
Os segundos semellaron horas e, aínda que moi torpemente, o estraño conseguiu finalmente subir o chanzo da tarima sobre a que se atopaba, case conxelado pola situación, o xoven párroco, ao que colleu polo brazo para, entre balbucidos, dicirlle:
-Pai, necesito confesión-
Unha pegada de sangue quedou marcada sobre a branquísima casula cando Don Manoel separoulle a man para poder agarralo con forza antes de que se derrubase. Mentres premía o peito daquel moribundo con intención de recuperar ese último sopro de vida que aínda parecía quedarlle, non podía deixar de ver nel a alguén que lle resultaba moi familiar.
O sangue facíase máis evidente agora no costado daquel mozo, que empurrado polos golpes cada vez máis desesperados de Don Manoel, abría de novo aqueles ollos negros que por fin conseguiron acender unha chama naquela esquina perdida da memoria do cura, que exclamou:
-Aquilino, es ti, responde, es ti por Deus?.
Na capela fíxose de novo un profundo silencio. Todos se miraban crendo saber a quen se estaba referindo, a pesares de que a lóxica impedíalles atopar o máis mínimo indicio de verosimilitude naquela afirmación.
Comentarios
Publicar un comentario